Piotr A. Głogowski
16 październik 2019
Co się wydarzyło? 27 września Unia Europejska podpisała z Japonią pakt o kooperacji infrastrukturalnej, który jest drugim dużym porozumieniem podpisanym w przeciągu jednego roku – 17 lipca 2018 roku UE podpisała najbardziej znaczący pakt handlowy (w kontekście wielkości rynku) z Japonią (EUJEPA). Wielu komentatorów zwraca uwagę, że wzmożona aktywność bilateralna jest związana z tworzeniem alternatyw dla chińskiej inicjatywy Pasa i Szlaku.
Krótkie wprowadzenie Unia Europejska w ramach umowy zobowiązała się zabezpieczyć 60mld EUR na poczet przyszłych inwestycji. Należy pamiętać, że najnowsza umowa nie posiada jeszcze uszczegółowionych form współpracy jak również w jej ramach żaden projekt nie został ogłoszony, jednakże jak podkreślił jeden z europejskich dyplomatów współpraca może oscylować wokół „wsparcia Unii Europejskiej dla japońskich firm używających dronów do monitorowania dróg w Afryce oraz japońskiego finansowania dla europejskich przedsiębiorstw sektora energii odnawialnej (OZE) planujących ekspansję w Azji Południowowschodniej.” Istotnym jest przeznaczenie finansowania dla dopiero planujących wejście na rynki azjatyckie związane z OZE, a możliwości w tej kwestii są znaczące. Jak można wyczytać z raportów opracowanych przez ASEAN Centre for Energy zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych (biorąc pod uwagę nawet wariant umiarkowany) będzie wzrastało – z zaznaczeniem, że rodzaj OZE jest ściśle związany z charakterystyką danego kraju.
Operując na przykładzie jednego sektora energii solarnej należy zaznaczyć, że Azja i Pacyfik odpowiada za 55% globalnego rynku. Natomiast predykcje są optymistyczne dla jego rozwoju – region Azji i Pacyfiku do 2022 roku ma odpowiadać za 60% światowych instalacji solarnych ze szczególnym uwzględnieniem Azji Południowej (112GW). Jeżeli najnowsza umowa pomiędzy UE a Japonią będzie efektywna, wtedy europejskie przedsiębiorstwa z branży OZE będą miały możliwość wejścia na nowe rynki przy wsparciu strony japońskiej.
Znaczenie dla Polski
Pomimo, że w ostatnich latach można zauważyć znaczące obniżenie zainteresowania OZE przez polskie elity polityczne, to w Polsce jest obecnych wielu wytwórców (ponad 250) poszczególnych części bądź całych instalacji OZE z zakresu energii wiatrowej, urządzeń dla instalacji hydroelektrycznych, biomasy, kolektorów słonecznych, paneli PV, pomp ciepła oraz (w szczególności) biogazowni. Należy również wspomnieć, że beneficjentami mogą być nie tylko wytwórcy, ale i dostawcy materiałów, półproduktów oraz komponentów – łańcuch dostaw.
Należy pamiętać, że pakt dotyczący kooperacji infrastrukturalnej pomiędzy Unią Europejską a Japonią jest drugą znaczącą umową i może być wykorzystany jako dodatkowa możliwość w odniesieniu do wcześniej wspomnianej EUJEPA. Natomiast pytanie, które należy postawić dotyczy tego, czy polscy wytwórcy urządzeń OZE będą zainteresowani nowymi możliwościami oraz czy polski rząd udzieli im efektywnego wsparcia.
Europejsko-japońska alternatywa dla BRI
Piotr A. Głogowski
16 październik 2019
Co się wydarzyło? 27 września Unia Europejska podpisała z Japonią pakt o kooperacji infrastrukturalnej, który jest drugim dużym porozumieniem podpisanym w przeciągu jednego roku – 17 lipca 2018 roku UE podpisała najbardziej znaczący pakt handlowy (w kontekście wielkości rynku) z Japonią (EUJEPA). Wielu komentatorów zwraca uwagę, że wzmożona aktywność bilateralna jest związana z tworzeniem alternatyw dla chińskiej inicjatywy Pasa i Szlaku.
Krótkie wprowadzenie Unia Europejska w ramach umowy zobowiązała się zabezpieczyć 60mld EUR na poczet przyszłych inwestycji. Należy pamiętać, że najnowsza umowa nie posiada jeszcze uszczegółowionych form współpracy jak również w jej ramach żaden projekt nie został ogłoszony, jednakże jak podkreślił jeden z europejskich dyplomatów współpraca może oscylować wokół „wsparcia Unii Europejskiej dla japońskich firm używających dronów do monitorowania dróg w Afryce oraz japońskiego finansowania dla europejskich przedsiębiorstw sektora energii odnawialnej (OZE) planujących ekspansję w Azji Południowowschodniej.” Istotnym jest przeznaczenie finansowania dla dopiero planujących wejście na rynki azjatyckie związane z OZE, a możliwości w tej kwestii są znaczące. Jak można wyczytać z raportów opracowanych przez ASEAN Centre for Energy zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych (biorąc pod uwagę nawet wariant umiarkowany) będzie wzrastało – z zaznaczeniem, że rodzaj OZE jest ściśle związany z charakterystyką danego kraju.
Operując na przykładzie jednego sektora energii solarnej należy zaznaczyć, że Azja i Pacyfik odpowiada za 55% globalnego rynku. Natomiast predykcje są optymistyczne dla jego rozwoju – region Azji i Pacyfiku do 2022 roku ma odpowiadać za 60% światowych instalacji solarnych ze szczególnym uwzględnieniem Azji Południowej (112GW). Jeżeli najnowsza umowa pomiędzy UE a Japonią będzie efektywna, wtedy europejskie przedsiębiorstwa z branży OZE będą miały możliwość wejścia na nowe rynki przy wsparciu strony japońskiej.
Znaczenie dla Polski
Pomimo, że w ostatnich latach można zauważyć znaczące obniżenie zainteresowania OZE przez polskie elity polityczne, to w Polsce jest obecnych wielu wytwórców (ponad 250) poszczególnych części bądź całych instalacji OZE z zakresu energii wiatrowej, urządzeń dla instalacji hydroelektrycznych, biomasy, kolektorów słonecznych, paneli PV, pomp ciepła oraz (w szczególności) biogazowni. Należy również wspomnieć, że beneficjentami mogą być nie tylko wytwórcy, ale i dostawcy materiałów, półproduktów oraz komponentów – łańcuch dostaw.
Należy pamiętać, że pakt dotyczący kooperacji infrastrukturalnej pomiędzy Unią Europejską a Japonią jest drugą znaczącą umową i może być wykorzystany jako dodatkowa możliwość w odniesieniu do wcześniej wspomnianej EUJEPA. Natomiast pytanie, które należy postawić dotyczy tego, czy polscy wytwórcy urządzeń OZE będą zainteresowani nowymi możliwościami oraz czy polski rząd udzieli im efektywnego wsparcia.