Piotr A. Głogowski
16 październik 2019
Co się wydarzyło? 27 września Unia Europejska podpisała z Japonią pakt o kooperacji infrastrukturalnej, który jest drugim dużym porozumieniem podpisanym w przeciągu jednego roku – 17 lipca 2018 roku UE podpisała najbardziej znaczący pakt handlowy (w kontekście wielkości rynku) z Japonią (EUJEPA). Wielu komentatorów zwraca uwagę, że wzmożona aktywność bilateralna jest związana z tworzeniem alternatyw dla chińskiej inicjatywy Pasa i Szlaku.
Krótkie wprowadzenie Unia Europejska w ramach umowy zobowiązała się zabezpieczyć 60mld EUR na poczet przyszłych inwestycji. Należy pamiętać, że najnowsza umowa nie posiada jeszcze uszczegółowionych form współpracy jak również w jej ramach żaden projekt nie został ogłoszony, jednakże jak podkreślił jeden z europejskich dyplomatów współpraca może oscylować wokół „wsparcia Unii Europejskiej dla japońskich firm używających dronów do monitorowania dróg w Afryce oraz japońskiego finansowania dla europejskich przedsiębiorstw sektora energii odnawialnej (OZE) planujących ekspansję w Azji Południowowschodniej.” Istotnym jest przeznaczenie finansowania dla dopiero planujących wejście na rynki azjatyckie związane z OZE, a możliwości w tej kwestii są znaczące. Jak można wyczytać z raportów opracowanych przez ASEAN Centre for Energy zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych (biorąc pod uwagę nawet wariant umiarkowany) będzie wzrastało – z zaznaczeniem, że rodzaj OZE jest ściśle związany z charakterystyką danego kraju.
Operując na przykładzie jednego sektora energii solarnej należy zaznaczyć, że Azja i Pacyfik odpowiada za 55% globalnego rynku. Natomiast predykcje są optymistyczne dla jego rozwoju – region Azji i Pacyfiku do 2022 roku ma odpowiadać za 60% światowych instalacji solarnych ze szczególnym uwzględnieniem Azji Południowej (112GW). Jeżeli najnowsza umowa pomiędzy UE a Japonią będzie efektywna, wtedy europejskie przedsiębiorstwa z branży OZE będą miały możliwość wejścia na nowe rynki przy wsparciu strony japońskiej.
Znaczenie dla Polski
Pomimo, że w ostatnich latach można zauważyć znaczące obniżenie zainteresowania OZE przez polskie elity polityczne, to w Polsce jest obecnych wielu wytwórców (ponad 250) poszczególnych części bądź całych instalacji OZE z zakresu energii wiatrowej, urządzeń dla instalacji hydroelektrycznych, biomasy, kolektorów słonecznych, paneli PV, pomp ciepła oraz (w szczególności) biogazowni. Należy również wspomnieć, że beneficjentami mogą być nie tylko wytwórcy, ale i dostawcy materiałów, półproduktów oraz komponentów – łańcuch dostaw.
Należy pamiętać, że pakt dotyczący kooperacji infrastrukturalnej pomiędzy Unią Europejską a Japonią jest drugą znaczącą umową i może być wykorzystany jako dodatkowa możliwość w odniesieniu do wcześniej wspomnianej EUJEPA. Natomiast pytanie, które należy postawić dotyczy tego, czy polscy wytwórcy urządzeń OZE będą zainteresowani nowymi możliwościami oraz czy polski rząd udzieli im efektywnego wsparcia.
English version
Europejsko-japońska alternatywa dla BRI
Piotr A. Głogowski
16 październik 2019
Co się wydarzyło? 27 września Unia Europejska podpisała z Japonią pakt o kooperacji infrastrukturalnej, który jest drugim dużym porozumieniem podpisanym w przeciągu jednego roku – 17 lipca 2018 roku UE podpisała najbardziej znaczący pakt handlowy (w kontekście wielkości rynku) z Japonią (EUJEPA). Wielu komentatorów zwraca uwagę, że wzmożona aktywność bilateralna jest związana z tworzeniem alternatyw dla chińskiej inicjatywy Pasa i Szlaku.
Krótkie wprowadzenie Unia Europejska w ramach umowy zobowiązała się zabezpieczyć 60mld EUR na poczet przyszłych inwestycji. Należy pamiętać, że najnowsza umowa nie posiada jeszcze uszczegółowionych form współpracy jak również w jej ramach żaden projekt nie został ogłoszony, jednakże jak podkreślił jeden z europejskich dyplomatów współpraca może oscylować wokół „wsparcia Unii Europejskiej dla japońskich firm używających dronów do monitorowania dróg w Afryce oraz japońskiego finansowania dla europejskich przedsiębiorstw sektora energii odnawialnej (OZE) planujących ekspansję w Azji Południowowschodniej.” Istotnym jest przeznaczenie finansowania dla dopiero planujących wejście na rynki azjatyckie związane z OZE, a możliwości w tej kwestii są znaczące. Jak można wyczytać z raportów opracowanych przez ASEAN Centre for Energy zapotrzebowanie na energię ze źródeł odnawialnych (biorąc pod uwagę nawet wariant umiarkowany) będzie wzrastało – z zaznaczeniem, że rodzaj OZE jest ściśle związany z charakterystyką danego kraju.
Operując na przykładzie jednego sektora energii solarnej należy zaznaczyć, że Azja i Pacyfik odpowiada za 55% globalnego rynku. Natomiast predykcje są optymistyczne dla jego rozwoju – region Azji i Pacyfiku do 2022 roku ma odpowiadać za 60% światowych instalacji solarnych ze szczególnym uwzględnieniem Azji Południowej (112GW). Jeżeli najnowsza umowa pomiędzy UE a Japonią będzie efektywna, wtedy europejskie przedsiębiorstwa z branży OZE będą miały możliwość wejścia na nowe rynki przy wsparciu strony japońskiej.
Znaczenie dla Polski
Pomimo, że w ostatnich latach można zauważyć znaczące obniżenie zainteresowania OZE przez polskie elity polityczne, to w Polsce jest obecnych wielu wytwórców (ponad 250) poszczególnych części bądź całych instalacji OZE z zakresu energii wiatrowej, urządzeń dla instalacji hydroelektrycznych, biomasy, kolektorów słonecznych, paneli PV, pomp ciepła oraz (w szczególności) biogazowni. Należy również wspomnieć, że beneficjentami mogą być nie tylko wytwórcy, ale i dostawcy materiałów, półproduktów oraz komponentów – łańcuch dostaw.
Należy pamiętać, że pakt dotyczący kooperacji infrastrukturalnej pomiędzy Unią Europejską a Japonią jest drugą znaczącą umową i może być wykorzystany jako dodatkowa możliwość w odniesieniu do wcześniej wspomnianej EUJEPA. Natomiast pytanie, które należy postawić dotyczy tego, czy polscy wytwórcy urządzeń OZE będą zainteresowani nowymi możliwościami oraz czy polski rząd udzieli im efektywnego wsparcia.